در ماتم هجر دوست

مپرس ز دل خونم اي دوست،كه ماتم دارد *

دلم ز هجر روي كسي شكوه غم دارد

«ستاره اي بدرخشيد و ماه مجلس شد» *

مه وجود ما ستاره كم دارد

ز دوست نقش خاطره ماند و ز يار يادگار *

كه اين دولت عشق را نه حاتم دارد

بيا به خلوت عشاق دمي بياساييم *

نشنيده اي كه عاشق دل همچو يم دارد؟

غم فراق دوست گرچه باشد سخت ولي *

 انتظار و وصالش دو لطف توأم دارد

ز روح قدسي ات اي دوست خواهشي دارم من *

بخواه ز حضرت دوست كه مرا محترم دارد

به عشاق جهان برگو عاشقي را ز سر گيريد *

اگرچه كليد دل ما را آن صنم دارد

ساقيا بده جامي زان شراب ناب ازل *

كه دلم ميل شراب و قدح و جام جم دارد

مهراس ز اتهام رقيبان كه دم بسي زده اند *

بساز و بناز به عشق من كه فخر بر عالم دارد

مده اميد خود از كف كه اين نه رسم عشاق است *

مترس از شب يلدا كه صبحدم دارد

«نه هر درخت تحمل كند جفاي خزان *

غلام همت سروم كه اين قدم دارد»

مسيحا نفسي ميجوي از براي باقي عمر *

كه دل مرده ما نياز دم دارد

گر به كمين دل ما هزار زيبا روست *

كه به جز نگار ما ره در اين حرم دارد؟

خون همي بارد ز دو چشم خونبار «انتظار» *

مپرس ز دل خونم اي دوست ، كه ماتم دارد

تاريخ سرايش:89/10/7

رشك ميخانه

صبر بر ديدار دلبر كار هر عاشق نباشد* 

چون كه عشق آيد به اثنا،عاقلان ديوانه گردد

مسجد و صومعه ، آتشكده و دير و كنيس * 

مقصد يگانه باشد ، اينها بهانه گردد

در خرابات مغان جام مي اي نوشيده ام * 

عارف و صوفي و زاهد رشك اين ميخانه گردد

اين همان آب حيات است كه خضرم بخشيد * 

تا دگرباره جوان اين دل پيرانه گردد

ساقيا پركن دوباره اين سبويم را كامشب * 

قصد مستي كرده ام تا جهان مستانه گردد

مدعي گر طالب اسرار غيبي اين بدان * 

مستي اندر نيمه شب دل را خزانه گردد

اين نه مستي باشد ، اين آگاهي و هشياري است * 

هر كه از اين مي خورد ، عاقل و فرزانه گردد

آشكارا گر كنم اسرار اين مستانگي * 

قصه مجنون و ليلي بيگمان افسانه گردد

از ازل مست از حضور يار غائب بوده ام* 

تا به كي دنيا سراسر مست از اين پيمانه گردد؟

چهارده قرن از ظهور دين حق بگذشته است* 

كي به تو نوبت رسد تا جهان شادانه گردد؟

همچو شمعي در فراقت چشم خونبارم ببارد*

اي فدايت چشم و جان واين سر دردانه گردد

غم ندارم گر بسوزي اين تن ناقابلم را* 

سوزم و خاكسترم خاك در اين خانه گردد

پرده از رخ بر بكش ماه منير و بدر من* 

تا جهان يكسر به نورت واله و پروانه گردد

گر ببينم خال و چشمان سياهت يك نگه * 

دل شود آسوده و فارغ ز دام و دانه گردد

نازم آن ابرو كمان و چشم و مژگان سياه* 

چون برايم جاي كعبه ،قبله و كاشانه گردد

طره گيسو و ناز و عشوه و لعل لبت * 

هر كه اينها را ببيند بيگمان ديوانه گردد 

گر تو جان خواهي ، همه جان و تنم يكجا دهم * 

گر لياقت دارد اين سر ، در رهت بيعانه گردد

من فقيرم ، توشه اي اندر بساط من نباشد * 

يك نظر جانا به ما كن تا گدا شاهانه گردد

دست ما را هم بگير اي ساقي عيار ما * 

چون به وقت تنگدستي آشنا بيگانه گردد 

گر خطا گويم ببخشا بر من مسكين گنه* 

توبه اين عاشقت گر توبه گرگانه گردد

ور نشيند بر دلت اين كلام مخلصانه * 

هر سخن كز دل برآيد،بردل نشانه گردد 

روز و شب پيشانيم را من بسايم آستانش * 

باعث اين طبع شعرم حضرت جانانه گردد

آرزويي من ندارم جز وصالت دلبرا * 

دوست دارم اين كلامم گوهر يكدانه گردد 

«انتظارا» گرچه ايام جواني همچوتوفان بگذرد * 

چون رسد ايام پيري باعث شكرانه گردد 

تاريخ سرايش:88/11/9

آرزوي وصل

«بگذار شبي محـرم اسرار تو باشم»                    

              دل بر بنهم بر كف و دلـدار تو باشم

گر يار بود عمر مرا در ره اين عشق                        

                 دل بركنم ازجان خود و يار تو باشم

من سود نبردم ز همه عمر به جز غم                        

              غم مي نخورم حال كه غمخوارتوباشم

يك عمرنخفتم زغم دوريـت اي جان                               

               بگذار شبي نائل ديـــــــــدار تو باشم

گر در ره اين عشق به زندان بكشاني                             

               من دوست  بدارم كه سردار تو باشم

آن روز كه يك جلوه ببيــــنم لب لعلت                             

                 هر روز بنالم كه گرفتــــار تو باشم

جز وصل توازدرگه حق هيچ نخواهم                                  

              اي كاش كه من دلبــــر عيار تو باشم

من هيچ ندارم بفروشــــــــم ، چه كنم تا                            

            چون ســـــكه ناقابــــــل بازار تو باشم

من در ره اين عشــــــق همه عمر ببازم                              

              «چشم بيمارتوگربينم وبيمارتوباشم»

پير فرزانه ما نيــــــــــمه خرداد نديد                                 

           اي كاش چو او طالب ديـــــدار تو باشم

هيچ خورشـــــــــيد دائم به پس ابر نماند                             

             يك روز شــــــود ناظر انوار تو باشم

هر روز بخوانم فرج و وصل تو خواهم                            

            اي كاش كه از جمله انصـــــار تو باشم

«انتظار» اين همه عمر به غفلت بگذشت                       

             تا كه امروز زمي خورده وبيدارتوباشم

      87/6/17 - تصحيح 88/3/19