در ماتم هجر دوست

مپرس ز دل خونم اي دوست،كه ماتم دارد *

دلم ز هجر روي كسي شكوه غم دارد

«ستاره اي بدرخشيد و ماه مجلس شد» *

مه وجود ما ستاره كم دارد

ز دوست نقش خاطره ماند و ز يار يادگار *

كه اين دولت عشق را نه حاتم دارد

بيا به خلوت عشاق دمي بياساييم *

نشنيده اي كه عاشق دل همچو يم دارد؟

غم فراق دوست گرچه باشد سخت ولي *

 انتظار و وصالش دو لطف توأم دارد

ز روح قدسي ات اي دوست خواهشي دارم من *

بخواه ز حضرت دوست كه مرا محترم دارد

به عشاق جهان برگو عاشقي را ز سر گيريد *

اگرچه كليد دل ما را آن صنم دارد

ساقيا بده جامي زان شراب ناب ازل *

كه دلم ميل شراب و قدح و جام جم دارد

مهراس ز اتهام رقيبان كه دم بسي زده اند *

بساز و بناز به عشق من كه فخر بر عالم دارد

مده اميد خود از كف كه اين نه رسم عشاق است *

مترس از شب يلدا كه صبحدم دارد

«نه هر درخت تحمل كند جفاي خزان *

غلام همت سروم كه اين قدم دارد»

مسيحا نفسي ميجوي از براي باقي عمر *

كه دل مرده ما نياز دم دارد

گر به كمين دل ما هزار زيبا روست *

كه به جز نگار ما ره در اين حرم دارد؟

خون همي بارد ز دو چشم خونبار «انتظار» *

مپرس ز دل خونم اي دوست ، كه ماتم دارد

تاريخ سرايش:89/10/7

رشك ميخانه

صبر بر ديدار دلبر كار هر عاشق نباشد* 

چون كه عشق آيد به اثنا،عاقلان ديوانه گردد

مسجد و صومعه ، آتشكده و دير و كنيس * 

مقصد يگانه باشد ، اينها بهانه گردد

در خرابات مغان جام مي اي نوشيده ام * 

عارف و صوفي و زاهد رشك اين ميخانه گردد

اين همان آب حيات است كه خضرم بخشيد * 

تا دگرباره جوان اين دل پيرانه گردد

ساقيا پركن دوباره اين سبويم را كامشب * 

قصد مستي كرده ام تا جهان مستانه گردد

مدعي گر طالب اسرار غيبي اين بدان * 

مستي اندر نيمه شب دل را خزانه گردد

اين نه مستي باشد ، اين آگاهي و هشياري است * 

هر كه از اين مي خورد ، عاقل و فرزانه گردد

آشكارا گر كنم اسرار اين مستانگي * 

قصه مجنون و ليلي بيگمان افسانه گردد

از ازل مست از حضور يار غائب بوده ام* 

تا به كي دنيا سراسر مست از اين پيمانه گردد؟

چهارده قرن از ظهور دين حق بگذشته است* 

كي به تو نوبت رسد تا جهان شادانه گردد؟

همچو شمعي در فراقت چشم خونبارم ببارد*

اي فدايت چشم و جان واين سر دردانه گردد

غم ندارم گر بسوزي اين تن ناقابلم را* 

سوزم و خاكسترم خاك در اين خانه گردد

پرده از رخ بر بكش ماه منير و بدر من* 

تا جهان يكسر به نورت واله و پروانه گردد

گر ببينم خال و چشمان سياهت يك نگه * 

دل شود آسوده و فارغ ز دام و دانه گردد

نازم آن ابرو كمان و چشم و مژگان سياه* 

چون برايم جاي كعبه ،قبله و كاشانه گردد

طره گيسو و ناز و عشوه و لعل لبت * 

هر كه اينها را ببيند بيگمان ديوانه گردد 

گر تو جان خواهي ، همه جان و تنم يكجا دهم * 

گر لياقت دارد اين سر ، در رهت بيعانه گردد

من فقيرم ، توشه اي اندر بساط من نباشد * 

يك نظر جانا به ما كن تا گدا شاهانه گردد

دست ما را هم بگير اي ساقي عيار ما * 

چون به وقت تنگدستي آشنا بيگانه گردد 

گر خطا گويم ببخشا بر من مسكين گنه* 

توبه اين عاشقت گر توبه گرگانه گردد

ور نشيند بر دلت اين كلام مخلصانه * 

هر سخن كز دل برآيد،بردل نشانه گردد 

روز و شب پيشانيم را من بسايم آستانش * 

باعث اين طبع شعرم حضرت جانانه گردد

آرزويي من ندارم جز وصالت دلبرا * 

دوست دارم اين كلامم گوهر يكدانه گردد 

«انتظارا» گرچه ايام جواني همچوتوفان بگذرد * 

چون رسد ايام پيري باعث شكرانه گردد 

تاريخ سرايش:88/11/9